Dawno, dawno temu...

Dawno, dawno temu jeszcze w czasach trzeciej ery, gdy śródziemie podzielone było na krainy- żył sobie pewien hobbit, który postanowił uratować świat. Wołali na niego Frodo Baggins.

            Frodo został posiadaczem potężnego pierścienia. Piękny i magiczny przedmiot przeżył wielkie dzieje, a jego pan odrodził się i zapragną go. Pan Baggins chcąc szczęścia i spokoju wyruszył na wyprawę w nieznane, aby zniszczyć obrączkę mroku.

            I tak hobbit, najmniej oczekiwana istota podążyła do Góry Przeznaczenia, aby wypełnić wolę dobra i skazać zło na potępienie. Frodo, jednak nie był sam. Otoczony wspaniałymi ludźmi walczył, kradł chwałę w ciemnych czasach i dalej szedł, bo cel był blisko.

            W ostatecznym starciu miał przy sobie przyjaciela. Samwise Gamgee chronił go przed jego własnym strachem i dawał mu nadzieję. Wspominał dom i trawę. A trawa w Shire na wiosnę, była naprawdę zielona i pachnąca. Kwiaty kwitły, drzewa lśniły w słońcu, a ogródek mienił się wszystkimi kolorami tęczy.

            Obraz poprzedniego życia zwyciężył. Frodo nie chciał stracić piękna Hobbitowa.

Dzielnie mknąc po skałach, ogniu i bólu, uzyskał to o co tak zawzięcie walczył. Pierścień władzy spalił i pozostał tylko popiół.

Światło objęło śródziemie. Bo najmniejsza z oczywistych osób, niewinna i czysta, zmieniła bieg przyszłości. A przyszłość leżała w rękach Froda, który okazał się być najpotężniejszą istotą, bo wierzył, wiara potrafiła go naprowadzić i wiara pozwoliła mu dokończyć zadanie.